İlk kez bir asteroitin yüzeyinde su molekülleri tespit edildi ve güneş sistemimizdeki suyun dağılımı hakkında yeni ipuçları ortaya çıktı. Bilim adamları, NASA ve Alman Havacılık ve Uzay Merkezi tarafından işletilen, teleskopla donatılmış bir uçak olan, artık emekli olan Kızılötesi Astronomi için Stratosferik Gözlemevi (SOFIA) tarafından toplanan verileri kullanarak dört silikat bakımından zengin asteroit üzerinde çalıştı.
YENİ ÇALIŞMA RAPORU
Yeni bir çalışma raporuna göre, SOFIA'nın Zayıf Nesne Kızılötesi Kamerası (FORCAST) cihazıyla yapılan gözlemler, Iris ve Massalia adlı asteroitlerden ikisinin, yüzeylerinde su moleküllerinin varlığını gösteren belirli bir ışık dalga boyu sergilediğini gösterdi.
İLGİ ÇEKİCİ
San Antonio'daki Güneybatı Araştırma Enstitüsü'nden çalışmanın baş yazarı Anicia Arredondo, yaptığı açıklamada, "Asteroitler gezegen oluşum sürecinden kalanlardır, dolayısıyla bileşimleri güneş bulutsusunun neresinde oluştuklarına bağlı olarak değişir. Suyun asteroitler üzerindeki dağılımı özellikle ilgi çekicidir, çünkü bu, suyun Dünya'ya nasıl ulaştırıldığına ışık tutabilir." dedi.
EN BÜYÜK KRATER
Daha önce Dünya'ya gönderilen asteroit örneklerinde su molekülleri tespit edilmiş olsa da , uzaydaki bir asteroidin yüzeyinde ilk kez su molekülleri bulundu. Önceki bir çalışmada SOFIA, ayın yüzeyinde, güney yarımküredeki en büyük kraterlerden birinde benzer su izleri bulmuştu.
SUYA ATFEDİLEN BİR ÖZELLİK
Arredondo, açıklamasında "İris ve Massalia asteroitlerinde açık bir şekilde moleküler suya atfedilen bir özellik tespit ettik. Araştırmamızı ayın güneşli yüzeyinde moleküler su bulan ekibin başarısına dayandırdık. SOFIA'yı diğer cisimlerdeki bu spektral imzayı bulmak için kullanabileceğimizi düşündük." dedi.
TOPRAKTA HAPSOLMUŞ
SOFIA'nın ay gözlemleri, kabaca, ay yüzeyine yayılmış bir metreküp toprakta hapsolmuş ve kimyasal olarak minerallerle bağlanmış 12 onsluk bir şişe suya eşdeğer olduğunu ortaya çıkardı. Araştırmacılar, yeni çalışmada, SwRI bilim adamlarının iki asteroit üzerindeki su bolluğunun Ay'da görülene benzer olduğunu ve aynı zamanda ay yüzeyindeki gibi minerallere bağlanabileceğini veya silikat tarafından adsorbe edilebileceğini bulduğunu söyledi.
MESAFE KAT EDERLER
Çapları sırasıyla 199 kilometre ve 135 kilometre olan Iris ve Massalia benzer yörüngelere sahiptir ve güneşten ortalama 2,39 astronomik birim (AU) veya Güneş-Dünya mesafesi kadar mesafe kat ederler. Açıklamaya göre "Susuz veya kuru silikat asteroitler güneşe yakın bir yerde oluşurken, buzlu malzemeler daha uzakta birleşiyor." dedi. Bunun nedeni, iç güneş sistemindeki nesnelerin yüzeyinde bulunan suyun, güneşin ısısından buharlaştığının düşünülmesiydi.
DAHA YAYGIN OLARAK BULUNABİLİR
"Asteroitlerin konumunu ve bileşimlerini anlamak, bize güneş bulutsusundaki malzemelerin nasıl dağıldığını ve oluşumundan bu yana nasıl geliştiğini anlatıyor." dedi. Bu nedenle, Iris ve Massalia'daki bulgular, bazı silikat asteroitlerinin, sularının bir kısmını çağlar boyunca koruyabildiğini ve iç güneş sisteminde daha önce düşünülenden daha yaygın olarak bulunabileceğini öne sürüyor.
DÜNYA'DAKİ SUYUN ANA KAYNAĞI
Aslında asteroitlerin Dünya'daki suyun ana kaynağı olduğuna ve bildiğimiz yaşam için gerekli unsurları sağladığına inanılıyor. Suyun uzaydaki dağılımının anlaşılması, araştırmacıların hem güneş sistemimizde hem de ötesinde diğer potansiyel yaşam formlarını nerede arayacaklarını daha iyi değerlendirmelerine yardımcı olacaktır . Bulguları 12 Şubat'ta The Planetary Science Journal'da yayınlandı.