Kasım indirimine rağmen minimalizm

Minimalizmde on bilmem kaçıncı günden bildiriyorum. Bir süredir kapitalizme savaş açtığım, sadeleşmeye inceden selam çaktığım tüketim orucum Kasım indirimleri çılgınlığıyla yalan oldu.

Ezanı bekleyemeyip orucu hiç eden bir çocuk mahcubiyetiyle itirafımdır. Aslında ruhen ve bedenen arınmak iyi bir strateji gibi duruyordu. Ben iyiydim; fakat çevrem kötüydü.

Önce internetin en büyük alışveriş şer ittifakı tarafından bildirim manyağı edildim. "Kasım geldi, hazır mısıııınnn?", "Gel sen bizsiz yapamazssıın!", "Bak elin ayağın ayrı oynamaya başladı, hadi gel üç al, yine üç öde köfte seni", "Al şu indirim kuponunu da üstüne başına bişeyler alırsın paçoz paçoz gezme bayramdaaaa" tadında mesajlarla kanıma girildi.

Sonra, AVM’lerde çocuk eylerken önünden geçtiğim, nice ocaklara incir ağacı diken giyim mağazaları tarafından içeriye buyur edildim. Niyetim yemek değil, koklamaktı oysa ki...

Önce pas vermesem de çocuk bölümü indirimiyle gafil avlandım. Tüketim beni, minik stil ikonumla can evimden yakalamıştı.

Şimdi başladığım yerde, böbreğimi satışa çıkarmak üzere olduğum günah bataklığında, Çiftlik Bank mağduru gibi kıvrım kıvrım kıvranmaktayım.

Fakat bu süreç bir şeyi fark etmemi sağladı. Alışveriş ve dahası marka manyaklığının ruhi bir sıkıntıyla dev alakası var. Nerede baştan ayağa logolu bir hatun görsem, acaba hangi eksiğini kapatmak, hangi sıkıntısını hafifletmek için logoların ardına gizlendiğini merak ederim.

İnsan alışverişle, markayla kendisine nasıl bir değer atfediyor? Hangi sosyal statüde olmayı umut ediyor? Daha yüksek standartları olan bir zümreye ait olma ve bunu insanların gözüne sokma isteği değersizlik hissinin bir tezahürü değilse nedir? Bunu anlayan varsa beri gelsin.

Diyeceksiniz ki sen o manyaklardan değil misin? Öyleydim evet; fakat artık değilim. Çünkü fark etmek değiştirmenin ilk adımı. Yoksa hobi olarak yine yeniden yaşasın minimalizm!