Ayça Soyer

2024'ten mektuplar

Ne garip... Hayatta en istikrarlı olduğum konu istikrarsızlık olduğu halde, ucu yanık mektuplarımla kızıma 37 yaşımdan seslenme konusunda müthiş bir istek ve iştiyak var içimde.

Tarihin arka odasından tek bir okuyucuya, ama okuyucuların şahına seslenmek, seslenirken kendime, içine doğduğum çağa ve kültüre uzaktan bakmak, içimi dökmek, taşanları toplamak, topladıklarımı taşırmak, günü gelip merakla okuyacağın bir yaşam öyküsü bırakmak en büyük mirasım olsun diye, sesleniyorum sana...

Bir başkadır benim memleketim

Çocukluğumun hatırı sayılır günlerinin geçtiği köyde kadına "kadın" denmezdi, ayıptı...

Anne olan kadına da "anne" denmezdi. "Annesi, anacığı" falan... -ı-ııhh zinhar ağzı dili bağlanır adamın ne diyorsun? "Çocuğum, evladım, yavrum" gibi sakıncalı kelimeler analıkta uzatmalara gidip emekliye ayrılmaya yakın, çağayı çocuğu everme günlerinde söylenebilirdi. Çünkü öyle... Ayıp...

Kader mi, seçim mi?

"Hayat seçimlerden ibaret..." Adam sen de boş laf! Hayat hepi topu seçmeden içine doğduklarının, kendini içinde buluverdiklerinin topuna uyumlanmaktan ibaret olabilir.

Kaçını seçtin ömür sayfalarının? Aileni, coğrafyanı, kültürünü, fiziğini, huyunu suyunu, tabiatını, ne menem illetse fıtratını seçtin mi sahiden?

Bilin istedim

Koşulsuz sevildiğim sıcak ana kucağından ayrılıp, ellere karıştığımda, dünyanın geri kalanının sevgi kırıntısına bile muhtaç olduğunu görüp şaşırdım, bir yaşıma daha girdim.

Nasıl sevelim?

"Yakınlarımı nasıl seveceğimi hiçbir zaman bilemedim. Bence özellikle yakınlarını sevmek, yabancıları sevmekten daha zordur..." Dostoyevski.

Senin Allah'ına kurban dayı, ağzın bal yesin. Yesin de bunlar bize pek gelmez, biz doğuştan şerbetliyiz.

2024 hedefim: Kızım

Tarih 30 Ocak 2023... Yılın son gününde bana, "Anne allaah aşkına yaa! İttiyaacım var diyorum yaa" dedin. Babanla konuşmalarımızdan kaptığın bölümlerin, hep babandan para istediğim konulara denk gelmesi dikkatimden kaçmasa da bugün üzerinde durmayacağım şekerim.

Neyse sanırım seninle ilk büyük kavgamızdı. Seninse boyundan büyük laflarının en büyüğü...

2024 aforizmaları

Ne garip... Hayatta en istikrarlı olduğum konu istikrarsızlık olduğu halde, ucu yanık mektuplarımla kızıma 37 yaşımdan seslenme konusunda müthiş bir istek ve iştiyak var içimde.

Tarihin arka odasından tek bir okuyucuya, ama okuyucuların şahına seslenmek, seslenirken kendime, içine doğduğum çağa ve kültüre uzaktan bakmak, içimi dökmek, taşanları toplamak, topladıklarımı taşırmak, günü gelip merakla okuyacağın bir yaşam öyküsü bırakmak en büyük mirasım olsun diye, kutup soğuğunda bir şehir parkından sesleniyorum sana.

Kabul et...

2024'ün kelimesi "kabule geçmek" olsun olur mu? Neyi kabul edeceğimi bilmesem de kabule geçeyim. Şahit olduklarımı, vakıf olduklarımı, nihayetinde de razı olduklarımı, olmak zorunda olduklarımı kabule geçeyim.

Çocukken bir dini sohbette acının tanımı yapılmıştı da gitmedi aklımdan. Bedeninize geçmiş dikenli bir gül ağacının, bedeninizi yırta yırta çekilip çıkarılması gibi denilmişti.

Yolu gör...

Yirmilerime kadar kafam önde, omuzlarım yerde yürürdüm. Olmuşu bitmişi, olmamışı bitmemişi, her nasılsa yeri doldurulmuşu, her nedense yerine koyulamamışı sırtlanıp yollar yürürdüm. Sonrası hayat telaşıyla yürümeyi unutarak ve daha çok koşarak geçti.

Buzlu bir camın arkasından bakarken de yürünürmüş, boş gözlerle de gidilecek adres bulunurmuş...

Başımıza taş yağacak

Birkaç gün evdeyim... Çünkü vücut bütünlüğüm yok. Zaten kendisini artık tanıyamıyorum ya da zaten hiç tanımamışım.

35 yıl vücudumun kenar mahallesinde hayatını kaçak göçek yollarla idame ettiren bir kese, sonunda 2b den yararlanıp imar izni almak istedi ve kendi içinde inşaata başladı.

2023'e ağıt

Seni hiç sevmedim 2023... Babanı da (2022) sevmezdim. Lakin hakkını teslim edeyim, yaşadığım yıllar arasında en gerçeğiydin.

Alnımın ortasına dövmeni yaptırsam abartmış sayılmam.

Beni kategorize etme

İstirham ediyorum beni kategorize etmeyiniz güzel kardeşim... Yoksa ben, Yaşar Usta! Çeker vururum seni! Vururum ve dönüp arkama bakmam bile...

Böyle bir şey yaşatıyor insana işte kültür melezi olmak. Bir yanın naif, ürkek; bir yanın haşin, isyankâr... Bir yanın yağmur boran, bir yanın bahar bahçe...

El alem ne derse desin

İnsanların ağzına laf vermeyi sevin. El alemi kendinize güldürmeyi, zayıf yanınızı göstermeyi de...

Lügatinizde, "Adam dediğin şöyle olur”, "Evlilik dediğin böyle olur”, “İyi ana-baba dediğin şunun gibi olur" kalıplarına yer olmasın. Çünkü hiçbir dediğiniz hayatın pratiğiyle örtüşmüyor sevgili kalıplaşmış değer yargıları ve onun yılmaz savunucuları...

Tribal enfeksiyon mevsimi

Metroda adamın biri yanımdan sıçradı...

Sebep?

Geleceğimizin mimarlarına...

Memlekette eskiye özlem, "Geçmiş fetişizmi"ne evrilmiş durumda. "Nerede o eski Ramazanlar"dan başlasan sızlanmaya, nerede o eski kokulu domateslere kadar çıkar yolun... Nerede o cefakâr analar? Nerede o kerpetenle diş çekilen dönemde, adamın saçındaki kepekten beynindeki tümörü teşhis eden Hulusi Kentmen doktorlar... Ve tabii ki, nerede o idealist, çevresine ışık saçan, çehresi apaydınlık Mahmut Hocalar...

Hani şu, zamanında, "eti senin kemiği benim" diye evlat teslim ettiklerimiz. Hani, sadece okulda değil, mahallede bile saygıyla karşılanan, baş köşeye buyur edilen öğretmenler...